بنی اسرائیل در عهدین

�به حضور پرجلالم كه زمین را پر كرده است سوگند یاد مى ‏كنم كه هیچ كدام از آنانى كه جلال و معجزات مرا در مصر و در بیابان دیده ‏اند و بارها از توكل نمودن و اطاعت كردن سرباز زده ‏اند، حتى موفق به دیدن سرزمینى كه به اجدادشان وعده داده‏ ام نخواهند شد؛ هر كه مرا اهانت كند سرزمین موعود را نخواهد دید... به ایشان بگو... همۀ شما در این بیابان خواهید مرد. حتى یك نفر از شما كه بیست سال به بالا دارد... وارد سرزمین موعود نخواهد شد... لاشه ‏هاى شما در این بیابان خواهد افتاد. فرزندانتان به خاطر بى ‏ایمانىِ شما چهل سال در این بیابان سرگردان خواهند بود تا آخرین نفر شما بمیرد�.[105]

�اگر به من گوش ندهید و مرا اطاعت نكنید و قوانین مرا رد كنید و عهدى را كه با شما بسته ‏ام بشكنید، آنگاه من شما را تنبیه خواهم كرد... من بر ضد شما برخواهم خاست و شما در برابر دشمنان خود خواهید گریخت. كسانى كه از شما نفرت دارند بر شما مسلّط خواهند شد... شهرهایتان را ویران و عبادتگاههایتان را خراب خواهم كرد... آرى، سرزمین شما را از وجودتان خالی خواهم كرد و دشمنانتان در آنجا ساكن خواهند شد... بلاى جنگ را بر شما نازل خواهم كرد تا در میان قوم‏ها پراكنده شوید. سرزمین شما خالى و شهرهایتان خراب خواهند شد�.[106]

�خداوند با مشایخ قوم خود و سروران ایشان به محاكمه در خواهد آمد؛ زیرا شما هستید كه تاكستانها را خورده اید و غارت فقیران در خانه های شماست. شما را چه شده است كه قوم مرا می كوبید و روی های فقیران را خرد می نمایید؟ وای بر آنان كه خانه را به خانه ملحق و مزرعه را به مزرعه ملصق سازند تا مكانی باقی نماند و شما در میان زمین به تنهایی ساكن می شوید...وای بر آنان كه احكام غیر عادلانه را جاری می سازند و كاتبانی كه ظلم را مرقوم می دارند تا مسكینان را از داوری منحرف سازند و حق فقیران قوم مرا بربایند تا آن كه بیوه زنان غارت ایشان شوند و یتیمان را تاراج نمایند. پس در روز بازخواست در حینی كه خرابی از دور می آید چه خواهید كرد و به سوی كه برای معاونت خواهید گریخت و جلال خود را كجا خواهید انداخت؟�.

�عیدهای شما را جان من نفرت دارد. آنها برای من بار سنگینی است كه از تحمل آن خسته شده ام. هنگامی كه دستهای خود را دراز می كنید چشمان خود را از شما خواهم پوشانید و چون دعای بسیار كنید اجابت نخواهم نمود... خویشتن را شسته، طاهر نمایید و بدی اعمال خویش را از نظر من دور كرده از شرارت دست بردارید. نیكوكاری آموزید و انصاف طلبید. مظلومان را رهایی دهید. یتیمان را دادرسی كنید و بیوه زنان را حمایت نمایید�.

حضرت موسی(ع) پیش از مرگ به بنی اسرائیل فرمود:�تمرّد و گردنکشیِ شما را می دانم؛ من هنوز زنده ام که فتنه و فساد می کنید. آنگاه که بمیرم فاسدتر خواهید شد و از راهی که نشان داده و فرمان دادم بر خواهید گشت�.[107]

سران بنی اسرائیل از زمان حضرت موسی(ع) در به دست آوردن قدرت و ثروت مادی از هیچ جنایتی رویگردان نبودند؛ از قتل و تبعید یکدیگر گرفته تا تحریف کتاب مقدس و قتل پیامبران الهی به طوری که پیامبرکشی به سنّتی در میان ایشان بدل گردید. پس از رحلت حضرت موسی(ع)، اعمال سلیقه های شخصی در دین و توسل به سحر و تسخیر اجنّه به تدریج دین حضرت موسی(ع) را منحرف نمود تا جایی که شرک و بت پرستی در میان بنی اسرائیل رواج فراوان یافت و گروهی به دروغ ادعای پیغمبری می کردند و می گفتند: ما از جانب بت ها برانگیخته شده ایم! چنان که در کتاب اول پادشاهان آمده است:�چهارصدو پنجاه تن ادعای پیامبری از بت بَعل داشتند و مردم را به بت پرستی دعوت می کردند�.[108]کافران یهود بیش از پانزده بار در قرآن مورد لعن قرار گرفته اند. بزرگان بنی اسرائیل، رسالت حضرت مسیح(ع) را که برای اصلاح دین حضرت موسی(ع) برانگیخته شده بود انکار نمودند و کاهنان کمر به قتل آن حضرت بستند؛

�پس عیسی(ع) در حالی که می گریست فرمود: ای اورشلیم، ای اسرائیل، همانا بر تو می گریم، زیرا آگاه نیستی از روز حساب خود. من دوست داشتم که تو را به محبت خداوند آفریدگار بپیوندم؛ چنان که مرغ جوجه های خود را زیر بالهایش می گیرد، اما تو نخواستی. از این روی، خدای به تو چنین می گوید:ای شهرِ دل سختِ برگشته عقل، همانا بندۀ خود(عیسی) را به سوی تو فرستادم که تو را برگرداند به سوی دلت تا توبه کنی. لیکن تو ای شهر شورش، فراموش کردی هر آنچه را به مصر و به فرعون فرود آوردم برای محبّت تو. ای اسرائیل، فراوان به گریه درآیی تا بندۀ من جسم تو را از بیماری برهاند و تو می خواهی که بندۀ مرا بکشی، زیرا او می خواهد که نفس تو را از گناه شفا بخشد. مگر در این صورت بی عقوبت من تنها باقی خواهی ماند؟ مگر تو تا ابد زندگی خواهی کرد؟ یا بزرگواریت تو را از دست من خواهد رهانید؟ نه البته. زیرا من با امیران و سپاه بر تو حمله خواهم آورد. پس با قوّت پیرامون تو را خواهند گرفت. تو را به دست آنها خواهم داد تا تکبّر تو به دوزخ فرود آید. بلکه همگی شما را تسلیم گرسنگی و شمشیر و استهزاء خواهم نمود، و هیکلی را که به سوی آن به مهربانی نظر می کردم با شهر تباه خواهم نمود.پس مردم چون از غضب خدای بر اورشلیم شنیدند، گریستند و برای رحمت زاری نمودند. پس عیسی(ع) فرمود: خدای می فرماید:هرگاه اورشلیم بر گناهان خود بگرید و با نفس خود مجاهدت نماید در حالی که در مسیر من رونده باشد، پس من نیز از این پس گناهان او را به یاد نیاورم و به او هیچ چیز از بلیه ای را که ذکر آن نمودم نمی رسانم. لیکن اورشلیم بر هلاکت خود می گرید نه بر اهانت خود نسبت به من، که به آن با نام من کفران نموده میان امّتها. از این روی حرارت خشم من شعله ور شده است�.[109]